Choinka

Jak co roku biblioteka w której pracuję postanowiła zorganizować sprzedaż choinek na święta. Niby biblioteka to nie jest miejsce, po którym oczekujesz tego rodzaju usług, jednak budżet świeci pustkami, a ludzie dobrej woli postanawiają przepłacić za drzewko, byleby mieć dostęp do najnowszych romansideł w wersji free. Poza tym drzewka akurat mamy ładne, więc w sumie są warte swojej ceny. Co roku widuję tu te same osoby, naszych stałych klientów, jak wiernie wspomagają biedną bibliotekę, jednak trafiają się i nowi goście, zwabieni reklamą albo zwykłą ciekawością. Zazwyczaj zajmuje się nimi Seamus, gdyż ja jestem mało widoczny i nie raz przepłoszyłem potencjalną klientelę, jednak jak to bywa w kwestii państwowych instytucji, rąk do pomocy nie ma zbyt wiele. Ponieważ jedna z dziewczyn się rozchorowała, Seamus został oddelegowany gdzie indziej, a ja skończyłem w dziale "zachęcanie świeżynek do zakupu drzewek". Cóż za zachęcające do pracy hasło. Na dobrą sprawę idzie to zrobić, wystarczy wyjątkowo głośno dawać znać o swoim istnieniu, jednak od dziesięciu minut czuję na sobie intensywne spojrzenie, co wprowadza mnie w nerwowy nastrój. Ponieważ byłem w trakcie obsługi klientki, gdy po raz pierwszy je poczułem, straciłem szansę na zlokalizowanie jego źródła, jednak wyraźnie czuję je szóstym zmysłem i stawia mi to wszystkie włosy dęba. Stojąc za ladą i wydając resztę dostrzegłem przez ramię klienta szarowłosego mężczyznę. Wyglądał na Japończyka, tak jak ja, a jego szare, niemal martwe oczy wierciły mnie na wskroś. Od spojrzenia tych bezdennych tęczówek przeszedł mnie dreszcz. Czy był to dreszcz fascynacji czy strachu, nie mam pojęcia. Mężczyzna rozejrzał się dookoła. Odruchowo zrobiłem to samo i zauważyłem, że jak na złość nikogo nie ma w pobliżu. Coś się zmieniło w aurze osoby, która nagle zaczęła kierować się zdecydowanym krokiem w moją stronę. Ukryłem zdenerwowanie pod maską chłodnego opanowania i spojrzałem prosto w szare tęczówki.
- Dzień dobry. Szuka pan drzewka? - zapytałem płynnym japońskim licząc, że wyprowadzę go z równowagi.
- Przechodziłem obok, gdy zainteresowało mnie samo wydarzenie. Jak to się stało, że biblioteka sprzedaje choinki na święta? - niezrażony mężczyzna nawet nie mrugnął, tylko równie płynnie odpowiedział.
- To był pomysł naszej dyrektorki, pomaga nam to uzupełnić budżet i zwiększyć asortyment książek. Jest pan zainteresowany kupnem?
- Dużo w ten sposób można zarobić?
- Niedużo, jednak zawsze trochę więcej. Pokazać panu jakieś ładne drzewka?
Mężczyzna nadal patrzył mi prosto w oczy. Coś mi mówiło, że nie jest specjalnie zainteresowany żadnymi zakupami, jednak moim zadaniem było zachęcać nawet niechętnych klientów.
- Nazywam się Mayuzumi Chihiro. - wypalił nagle szarowłosy.
- Miło mi pana poznać, panie Mayuzumi - powstrzymałem odruch by zamrugać ze zdziwienia.
- A ty, jak się nazywasz?*
Postanowiłem zignorować nieuprzejmy sposób mówienia. W Ameryce na takie rzeczy nie zwraca się uwagi.
- Nazywam się Kuroko Tetsuya. Liczę, że ta wymiana imion zaskutkuje pana stałymi wizytami w naszej placówce - wypowiedź zakończyłem najlepszym z moich firmowych uśmiechów.
Przez sekundę jego źrenice zwężyły się, gdy wpatrywał się w moją uśmiechniętą twarz. Nie wiedząc, czy mogę już przestać czy nie, stałem z idiotycznym wyrazem twarzy dopóki nie odwrócił spojrzenia z powrotem na moje oczy.
- ...Kiepsko mi idzie owijanie w bawełnę czy rzucanie aluzji. Spodobałeś mi się w chwili, gdy cię ujrzałem. Umów się ze mną.
Tym razem nie miałem jak zamaskować zdziwienia, które odbiło się w moich oczach. Pierwszy raz widzę faceta na oczy, a on próbuje się ze mną umówić? W dodatku ja również jestem facetem? Może i gejem, ale facetem... Ameryko, co się z tobą dzieje... Szybko obrzuciłem sylwetkę mężczyzny spojrzeniem. W sumie jest... całkiem przystojny... Ale nawet ja mam jakieś zasady.
- ...Przepraszam, ale chyba nie do końca zrozumiałem - odpowiedziałem po dłuższej chwili milczenia.
- Chodźmy na kolację. Dzisiaj, jutro, pojutrze. Ja stawiam.
- P-Przepraszam, ale muszę odmówić.
- Dlaczego?
Czy naprawdę potrzeba wyjaśnień? Miałbym iść z obcym facetem na kolację w czasie świąt, kiedy nareszcie mam upragnione wolne? W dodatku z facetem, który bezczelnie wparował do mojego zakładu pracy, nie chce nic kupić i zaczął stawiać żądania?
- Nie przyjmę żadnej odmowy. Zgódź się - siła w jego głosie z jednej strony budziła chęć sprzeciwu, z drugiej zaś jak na złość zmiękczała mi nogi.
Intensywnie myślałem nad sposobem wymówienia się, jednak w głowie miałem pustkę. Szukając punktu zaczepienia rozglądałem się dookoła, aż dostrzegłem zielone, iglaste drzewka dookoła.
- Umówię się z panem, jeśli kupi pan drzewko - stwierdziłem szybko.
Tym razem zapadło milczenie z drugiej strony. Widziałem płomień złości w szarych tęczówkach i z jakiegoś powodu mnie to satysfakcjonowało.
- To się nie uda. Nie chcę żadnego drzewka. Umów się ze mną.
- Nie umówię się, dopóki nie kupisz jakiejś ładnej choinki. Mogę ci pokazać nasze najlepsze okazy - czując wyzwanie w jego oczach porzuciłem formalny ton. Gdyby szefowa mnie widziała, pewnie już bym szukał nowej roboty. Mayuzumi patrzył z gniewem, jednak nie czułem, by miał się na mnie rzucić. Bardziej podejmował rękawicę.
- Czyli jeśli kupię drzewko, będę mógł cię zabrać gdzie zechcę? - zapytał cicho.
Odruchowo chciałem cofnąć swoje słowa, jednak było już za późno. Tylko na to czekał, prowokował mnie.
- Jeśli kupisz drzewko, pójdę z tobą na kolację - zaakcentowałem końcówkę zdania, dając mu do zrozumienia, że tylko na tyle może liczyć. Cień irytacji, ale i dziwnej satysfakcji przemknął w głębi szarych tęczówek.
- Jeśli spuścisz mi cenę drzewka, to je kupię - powiedział cicho.
- Mówisz, że chciałbyś do drzewka ozdoby świąteczne? Ale to przecież dodatkowe 50$...
- Wezmę zwykłe drzewko, pierwsze lepsze z brzegu.
- Najlepszej jakości, z najwyższej półki? Zrozumiano.
- Czy ty mnie w ogóle słuchasz?
- Sam zacząłeś.
Mimo wszystko wybrałem tanie drzewko, jedno z tych, które schodziły najgorzej, a przez to były najtańsze. Z poczuciem zwycięstwa patrzyłem jak Mayuzumi bez słowa wyjmuje kartę i płaci za choinkę. Powinienem dostać odznakę pracownika roku. Gdy podawałem mu ją przez blat chwycił mnie za rękę i przyciągnął bliżej. Próbowałem odskoczyć, jednak ostatecznie nasze twarze zatrzymały się kilka centymetrów od siebie. W jego oczach błyszczał ogień.
- Możesz się okazać jeszcze bardziej interesujący niż sądziłem - wyszeptał mężczyzna, po czym odsunął się i odebrał swoją choinkę - O której kończysz?
W sumie zapomniałem o tym, że zbliżał się koniec mojej pracy. Zerknąłem na zegarek, by dowiedzieć się, że już od dziesięciu minut mam wolne.
- Już skończyłem - westchnąłem wiedząc, co to oznacza.
Mayuzumi uśmiechnął się i po raz kolejny spojrzał mi w ogniście w oczy.
- Po naszej rozmowie chyba byłbym skłonny kupić jodełkę z ozdobami.
Nie bardzo rozumiejąc zamrugałem kilka razy, jednak tylko uśmiechnął się szelmowsko i odwrócił na pięcie.
- Zaczekam na ciebie. Idź się przebierz - rzucił przez ramię.
Poczekałem aż zniknął mi z pola widzenia by pozwolić sobie na szczery uśmiech. Kto wie, może to nie będzie takie złe?
***
* - ponieważ w zamyśle mówili po japońsku, Mayuzumi użył tutaj anta, co jest raczej niegrzecznym sposobem na mówienie do drugiej osoby.
Zawinił tumbler i świąteczne prompty xD Jak się uda, to może napiszę coś jeszcze ;D