Słabość niebios

Zaczęło się w zwykły dzień.

Niebieskowłosy mężczyzna biegł przez deszcz. Parasolka, którą resztkami sił w zziębniętych dłoniach próbował utrzymać nad głową nie chroniła go zbytnio przed zacinającymi kroplami, jednak on na to nie zważał. Na miejscu i tak się przebierze. Mimowolnie skrzywił się i jeszcze bardziej przyspieszył, choć płuca paliły go od braku tlenu. Nie może się spóźnić. Nie w taki dzień.

Wtedy nie padało. Ale też nie było słońca. To po prostu był zwykły dzień.

W końcu wpadł do budynku. W pędzie złożył parasolkę, minął recepcję i szybkim krokiem udał się na piętro. Dopiero gdy dotarł do uchylonych drzwi zwolnił, aż w końcu przystanął, ciężko dysząc. Cały ociekał wodą. Dobrze, że wcześniej pomyślał o takiej możliwości i garnitur zostawił na miejscu. Po kilku minutach, gdy jego oddech się uspokoił przełknął ślinę i wkroczył do środka. W błękitnych tęczówkach zaiskrzyło światło, gdy ujrzał drugą osobę stojącą przed lustrem.

Robiłem w kółko to samo, choć nic mi to nie dawało. Nawet nadzieja ma swój kres, gdy dalsza wiara to objaw czystej głupoty.

- Nareszcie, Tetsuya. Już myślałem że nie dotrzesz - uśmiech czerwonowłosego ogrzał wnętrze mężczyzny.
Tetsuya odwzajemnił go i odebrał od zmartwionej pracownicy ręcznik, którym zaczął się wycierać.
- Czy mogłaby pani przynieść mój garnitur? - zwrócił się do kobiety.
- Naturalnie, który to był numer?
- 34.
- Zrozumiałam, zaraz przyniosę.
Odprowadzał kobietę wzrokiem, jednocześnie wycierając mokre kosmyki. Akashi zmierzył go spojrzeniem od stóp do głów.
- Paskudna pogoda, czyż nie? Może to zły znak? - zaśmiał się cicho.
Kuroko ugryzł się w język.

Nie wystarczy chcieć by móc, i każdy w głębi duszy o tym wie.

Pół godziny później, świeży po kąpieli Tetsuya obserwował uwijające się asystentki, które pomagały mu ubrać wyszukany garnitur kupiony specjalnie dla niego. Gdy widział jak jego własne oblicze zmienia się na jego oczach czuł zaciekawienie procesem. No cóż, rzadko się zdarzają takie okazje, czyż nie? Całość zajęła zdecydowanie krócej niż się spodziewał i w niedługim czasie jego garnitur idealnie leżał, miał ułożone włosy i pachniał przyjemną wodą kolońską. Uśmiechnął się sam do siebie. Pamiętał, jak razem je wybierali.

W taki dzień ktoś dostrzegł, że istnieję. Dla mnie... to było ważne. Z całego tłumu ludzi wyłowił akurat mnie.

W końcu dostał zielone światło i poszedł zaprezentować się Akashiemu. Błysk w dwukolorowych tęczówkach wiele powiedział mu o tym, co ten sądzi na temat jego wyglądu. Dziwne uczucie w podbrzuszu niemal parzyło. Z miną zadowolonego kota czerwonowłosy pokiwał głową z aprobatą.
- Wiedziałem, że ten stylista będzie dla ciebie odpowiedni. Wspaniale wyglądasz w tym garniturze.
- Dziękuję. Jest niesamowity. Pomóc ci w czymś?
Akashi rozejrzał się dookoła zastanawiając się, czy jest jeszcze coś do zrobienia, czym nie zajmie się wynajęta ekipa. Wtedy jego wzrok spoczął na ozdobnej przypince z kolibrem, którą dostał w prezencie. Tetsuya również na nią spojrzał, po czym przełknął gulę w gardle.
- Może ją przypnij? Aomine się ucieszy - zaproponował niebieskowłosy.
- Kompletnie nie pasuje - mruknął, jednak po chwili dodał - Ale przypnę ją. Pomożesz mi?
Lekko drżącymi palcami Tetsuya chwycił przypinkę i delikatnie wpiął ją we wskazane przez Akashiego miejsce.

To nie był moment, który zmienił moje życie. Ale od tego się zaczęło. Zmian było coraz więcej, aż osoba ta stała się częścią mnie.

- Tak jak myślałem, kompletnie nie pasuje - uśmiechnął się.
- Za niedługo będziemy się zbierać - powiedział cicho niebieskowłosy.
- Wiem - mimo wszystko westchnął Akashi - Hej... myślisz, że...
- Wszystko będzie dobrze.
- ...Dziękuję.

Od tego momentu jego obecność wewnątrz mnie rosła z każdym dniem. Ale nigdy tego nie powiedziałem.

- Nie sądziłem, że jesteś tym zdenerwowanym typem.
- Każdy by się denerwował. Sądzę, że ty również się stresujesz.
- Nie da się ukryć. Nie na co dzień występuję w takiej roli.
- Będziesz wspaniały.
- Obaj będziemy.

Teraz... mogę tylko kląć. Nawet niebo roni łzy nad moją głupotą.

- Hej, Tetsuya...
- Tak?
- Pamiętasz dzień, gdy się spotkaliśmy? Szedłeś z piłką do koszykówki i miałeś minę, jakby ktoś cię ukarał.
- Nie przesadzaj. Poza tym to nie ja szedłem z nosem zadartym tak wysoko, że aż wpadłem na kogoś i wylałem na niego kawę.
- To był wypadek! - zaśmiał się Akashi - W ramach przeprosin zabrałem cię na obiad i wyprałem twoje rzeczy.
- A potem nie mogłeś przestać przepraszać, więc szedłeś za mną aż na boisko.
- Tak... A potem jakoś tak wpadaliśmy na siebie.
- To były miłe czasy.
- A teraz nie jest miło? Patrz, ile lat już się znamy.
- Jest miło. I faktycznie, długo... Kto by się spodziewał.
- Tetsuya... naprawdę się cieszę, że cię spotkałem.

Czy mogę gdzieś wyrzucić te uczucia?

- Gdyby nie ty, nigdy nie poznałbym tego idioty.

Czy mogę oddać je komuś innemu?

- Cieszę się, że jesteś szczęśliwy z Aomine, Akashi.
- Prawdopodobnie zamorduję go nim skończy się wesele... Ale tak, jestem szczęśliwy.
Ciepły płomień wirował w dwukolorowych tęczówkach. Serce Kuroko niemal stanęło w miejscu.
- A teraz chodźmy, mój drużbo. Moja panna młoda czeka.
Pozostawiając to bez komentarza w milczeniu podążył za Akashim, zabijając w sercu resztki bólu.

Naprawdę jestem skończonym tchórzem.

***

Tak naprawdę to powinno nosić nazwę "temat przerobiony na miliard siedem tysięcy sposobów" ale naprawdę kocham ten kawałek. Ono Kensho nawet go coverował > klik < (potrzebne konto na niconico)! Krótkie, ale walczę z blokiem i to chyba mój max na chwilę obecną. Próbuję usilnie dokończyć cokolwiek i siedzę, i siedzę... Mam ochotę porzucić pomysł z grą. Jeśli napisanie prologu mnie przerasta to chyba nie jestem w stanie skończyć tego planu, choć bardzo bym chciała, bo długo go dopracowywałam. Cóż, możliwe że będzie coś jeszcze z AkaKuro, bo planuję udział w AkaKuro Week na dumblerze. Zobaczymy.