Zaborczość

Dla Wiedźmy

W oknie nieużywanej klasy widać było sylwetkę czerwonowłosego chłopaka. Siedział na stole, na drugim stoliku zapewne rozłożone były jego shogi, w które tak namiętnie grywał. Szkarłatne kosmyki delikatnie rozwiewał wiatr, wpadający przez otwarte okno. Wyglądał na skupionego, a jednocześnie spokojnego. Z uwagą rozważał kolejne posunięcia na planszy, długimi, bladymi palcami muskając poszczególne figury, które brał pod uwagę. Mimo to, każdy kto go choć trochę zna, doskonale wie jak wielką przyjemność sprawia mu gra, jak rozkoszuje się uczuciem całkowitej władzy nad figurami, które nie znają sprzeciwu. Nie znają buntu. Są jego pionkami, które zawsze będą się poruszać tak, jak należy. Na twarzy błękitnowłosego pojawił się uśmiech. Obserwował go z dołu, siedząc na ławce. Na jego kolanach spoczywało rozpoczęte śniadanie, którego nie zjadł w czasie długiej przerwy. Nie miał czasu. Teraz jednak mógł spokojnie rozkoszować się smakiem dobrego jedzenia, którego widok dopiero uświadomił mu, że był głodny. Na głód też nie miał czasu, więc docierał on do niego z dużym opóźnieniem.

Czerwonowłosy chłopak z cichym westchnieniem zmienił pozycję, w jakiej siedział. Jedną nogę podwinął do góry, drugą spuścił na dół. Oparł podbródek na kolanie i znów cicho westchnął. Chyba nie idzie mu ta partia. To dziwne, granie z samym sobą nie powinno należeć do trudnych, co on jednak może wiedzieć... Minęło już dobrych kilka minut od ostatniego posunięcia. Rozważania zajęły mu już dużo czasu, to chyba znaczy, że nie ma pomysłu na następny ruch. To ciekawe, być tak genialnym, żeby samego siebie zagonić w kozi róg. Za to właśnie tak bardzo go kocha. Jest taki piękny, gdy ze skupieniem na twarzy wpatruje się w pięciokątne kształty, swych ukochanych podwładnych. Ta blada skóra, niemal śnieżnobiała, jest porażająca w swej urodzie. Mógłby na niego patrzeć godzinami, dniami, tygodniami, miesiącami, latami, i wciąż nie miałby dość. Wciąż byłoby mu mało.

- Chyba ci nie idzie, Akashi - rozległo się w pomieszczeniu. Musiał całkiem głośno mówić, skoro na dole było to słychać. Niebieskowłosy szybko podszedł bliżej.

- Możliwe. Chyba nie umiem się skupić - to nietypowe, by Sei przyznawał się do słabości. Dlaczego?

- To z jego powodu? - nie podoba mu się to pytanie.

- Nie.

Zielonowłosy skierował swe kroki ku stolikowi, gdzie rezydował Akashi. Usiadł naprzeciwko niego, intensywnie wpatrując się w planszę. Co on tam robi?

- To przecież łatwe rozegranie. Jeśli wystawisz tego skoczka na E4, goniec będzie musiał go zbić. Zyskasz silną figurę.

- Skoczka, tak...

Zapadło milczenie, przerywane tylko cichymi kliknięciami przesuwanych figur. Serce błękitnookiego uspokoiło się nieco.

Oni tylko grają. Nic się nie dzieje.

Wrócił na swoją ławeczkę. Znów wziął się za jedzenie, tym razem jednak nie czując jego smaku. Wpatrywał się w to otwarte okno, chłonąc informacje o tym, co się tam dzieje. Obaj chłopcy byli skupieni, skupieni do granic możliwości. Widział to. Widział tę radość, szczęście w postawie Seijuurou, spowodowaną towarzystwem do gry. Dlaczego? Dlaczego?

- Już 16, Akashi - powiedział cicho Midorima.

- Wiem.

Nie ruszyli się z miejsc.

Oni tylko grają. Oni tylko grają. Dlaczego tak długo grają?

Dlaczego tak długo grają?!

- Nie idziesz? - pytanie zawisło w powietrzu.

Czerwonowłosy oderwał wzrok od planszy, by zerknąć na zewnątrz. Ciepły podmuch ponownie rozwiał jego szkarłatne kosmyki, łagodnie pogładził po policzkach, po czym pomknął dalej, szerzyć czułość i radość na Ziemi.

- Idę.

Po tych słowach zszedł ze stolika, na którym siedział. Otrzepał spodnie, mimo iż wcale nie były zabrudzone, powoli zgarnął wszystkie figury do woreczka. Dwie podstawki na zbite pionki ułożył wewnątrz składanej planszy, obok woreczek, i tak zapakowany zestaw wziął do ręki. Lekkim skinieniem głowy pożegnał swego towarzysza do gry, po czym wyszedł z sali, cicho zamykając za sobą ekran shoji. Wkrótce pojawił się na dole, gdzie czekał na niego niebieskowłosy.

- Witaj, Sei - przywitał go cicho - Dobrze się bawiłeś?

- Witaj, Tetsuya.

Nigdy nie odpowiada na drugie pytanie.

- Chodźmy.

Czerwonowłosy bez słowa ruszył za chłopakiem. Do domu Kuroko nie było daleko, cały dystans jednak pokonali w milczeniu. W końcu weszli do budynku. Po schodach na 3 piętro. Cichy brzdęk kluczy, szczęk zamka i są w środku. Gdy weszli i zdjęli buty, Tetsuya zamknął drzwi. Akashi chciał iść do jego pokoju, jednak został złapany za rękę.

- Zaczekaj - beznamiętny głos Kuroko sprawił, że przeszły go ciarki.

Posłusznie odłożył torbę i odwrócił się w stronę chłopaka. Niebieskowłosy uniósł rękę do góry, po czym niemal czule pogładził swego towarzysza po policzku.

- Nee, Sei... Dobrze się dziś bawiłeś z Midorimą?

Nie chce odpowiadać na to pytanie, jednak błękitne oczy świdrują go na wskroś.

- To miłe, raz na jakiś czas móc zagrać z prawdziwym przeciwnikiem. Nawet jeśli Shintarou nie ma ze mną szans.

- Shintarou? Od kiedy jesteście ze sobą tak blisko?

- Nie jesteśmy, Tetsuya. Po prostu mówię mu po imieniu, bo to mój przyjaciel.

- Nie nazywaj go tak.

- Tetsuya...

Przerwał, gdy uścisk na policzku się wzmocnił. Kuroko powoli przesunął rękę z twarzy na kark, po czym przysunął Akashiego bliżej. Ich usta zetknęły się w pocałunku, pocałunku który trudno określić. Był namiętny, lecz sztuczny. Jak przepiękna lilia, będąca tylko plastikową podróbką oryginału. Jak cynamon, wszyscy myślą że jest słodki, a pozostawia w ustach gorzkawy posmak.

- Należysz tylko do mnie, Sei. Nie rozmawiaj z nim tak więcej. Nie każ mi się zamartwiać, bo mi serce pęknie.

Ty nie masz serca.

- Nee, Sei, obiecaj mi. Obiecaj, że więcej tak nie zrobisz.

- Obiecuję... Tetsuya.

Niebieskowłosy z uśmiechem na ustach wziął jego torbę z ziemi i pociągnął za sobą w stronę sypialni. Gorzkie pocałunki, pełne sztucznego posmaku, pieszczoty pozbawione ciepła i to spojrzenie, które będzie go prześladować do końca życia. Oto czym jest jego miłość, jego azyl i ukojenie. Mimowolnie odczuwał podniecenie. Nie miał wyboru. Kocha go. I będzie kochał aż do końca swych dni.

***

Ekhm. Wrzucone na prośbę Wiedźmy, na nią krzyczcie. Przepraszam, że żyję >.< Ciekawa jestem, czy ktoś zwróci uwagę na skoczka ;P Ale opanowałam już wszystko na kompku, więc edycja znów wraca do gry ;D Postaram się teraz znów kilka zamówień porobić, więc następne będzie chyba KiKuro w wersji brutalnej dla CLD.