Shogi

Po lekcjach, na drzwiach sali gimnastycznej, w której zwykle o tej porze odbywały się zajęcia klubu koszykówki, widniała piękna, śnieżnobiała kartka, na której perfekcyjną kaligrafią wymalowano znaki układające się w słowa ,,Dzisiejszym nadzorcą treningu jest Kuroko Tetsuya. Plan rozgrzewki i ćwiczeń znajdziecie w kapitańskiej kanciapie, na biurku, po lewej stronie od sterty oznaczonej zielonym paskiem. W razie jakichkolwiek pytań kapitana znajdziecie w sali numer 203''. Czwórka spośród Kiseki no Sedai, w składzie Kuroko, Kise, Midorima i Murasakibara, wpatrywała się tępo w zamieszczone ogłoszenie, czytając je po raz setny w przeciągu dziesięciu minut. Tak, stali tam już tyle czasu, nie potrafiąc zrozumieć, dlaczego Akashi, zwykle wręcz despotyczny w kwestii obecności na treningach, nagle postanowił nie zjawiać się. Co więcej, Aomine również nigdzie nie było, więc w niewinnych umysłach naszych genialnych koszykarzy pojawiały się wizje tortur, jakie biedak musi przechodzić pod czujnym okiem samozwańczego imperatora.

- Nie wiem jak wy, ale ja chyba pójdę zerknąć na to, jaką karę otrzymał tym razem - stwierdził w końcu Tetsuya, przerywając zalegającą od jedenastu minut ciszę.

- Nie interesuje mnie to - rzucił szybko Midorima, szybkim ruchem poprawiając okulary.

- Mido-chin i tak pójdzie - powiedział Murasakibara w przerwie między gryzami batonika.

- No to chodźmy wszyscy!

I tak też zrobili. Rzeczona sala, sala 203, znajduje się niestety po drugiej stronie szkoły. Czymże jednak jest krótki marsz w obliczu możliwości pośmiania się z debila, który znów nieopatrznie naraził się czerwonowłosemu? Ano niczym. Ukradkiem przemknęli obok pokoju nauczycielskiego, schowali się w łazience, gdy dyrektor wychodził ze swojego gabinetu, potem uciekli sprzątaczce kryjąc się w gabinecie pielęgniarki, ostatecznie jednak, po wielkiej batalii z nauczycielami wszelkiej maści dotarli pod rzeczoną klasę. Nie dość, że był do niej kawał drogi, najeżony pułapkami i innymi zagrożeniami, to jeszcze znajduje się w nieużywanej części szkoły. Z tego co było im wiadomo, Akashi lubił tę strefę, głównie ze względu na to, że nikt tu od tak sobie nie zagląda. Ponieważ gwałtowne otwarcie drzwi mogłoby spowodować zaprzestanie aktualnie wykonywanej czynności, Kuroko, jak przystało na cień, bezszelestnie je uchylił, tworząc szczelinę akurat taką, by bez problemu widzieli co się dzieje wewnątrz, jednocześnie nie przeszkadzając. Widok, który ujrzeli, niemalże powalił ich na kolana.

Aomine i Akashi siedzieli po drugiej stronie sali, pod uchylonym oknem. Z racji wczesnojesiennej pory wiatr przynosił w powiewach delikatny ruch ich krótkich włosów oraz liście, z których jeden osadził się pośród morza czerwieni na głowie Seijuurou. Panowała idealna cisza, przerywana tylko szumem drzew i cichymi kliknięciami bliżej nieznanego pochodzenia. Akashi leniwie wpatrywał się w stolik stojący między nim a granatowowłosym. Jakby od niechcenia wyjął sobie liścia z włosów, zmiął go delikatnie w dłoniach, po czym odrzucił na ziemię. Wylądował on obok kilku innych, które skończyły podobnie. Mina Aomine jednak nie była tak zrelaksowana. Wyglądał raczej, jakby miał zatwardzenie i nie mógł sobie z tym w żaden sposób poradzić. Odpowiedzią na ich zagadkowe wyrazy twarzy była nieco większa niż do szachów plansza, na której znajdowały się pięciokątne figury. Każda z figur przedstawiała inną postać, razem jednak tworzyły armię. Armię, którą grą się w grę zwaną shogi. Nawet tak niepoinformowane osoby jak Kise czy Murasakibara mogły bez problemu zrozumieć, że Daiki jest w czarnej, a właściwie białej dupie. Po jego stronie planszy znajdowały się praktycznie same czerwone, wypromowane figury. On sam miał jedną lancę i króla, który de facto już był zaszachowany. Pod ręką Akashiego znajdowało się pełno figur gotowych do ponownego służenia na polu bitwy, zapas Aomine był całkowicie pusty. Nie zbił ani jednej figury.

- Nie rozumiem cię, Daiki - westchnął Akashi - Wyzwałeś mnie na pojedynek w shogi, jednak gramy już po raz siódmy, a ty nadal nie zdobyłeś nawet jednego pionka.

- Stul pysk - warknął znerwicowany chłopak - Nie wyzwałem cię na żaden cholerny pojedynek, to ty stwierdziłeś, że mam się nauczyć w to grać.

- To prawie że to samo.

Granatowowłosy zerkał co chwila na osobę swojego rozmówcy. Chłopak siedział z podwiniętą prawą nogą, na której opierał rękę, a na niej lekko przechyloną głowę. Poluzował krawat i rozpiął kilka guzików, co skutecznie dekoncentrowało Aomine. Przecież on ledwo ogarnia zakres ruchu figur, a co dopiero, jak ten ci się prawie rozbierze! Niestety. Dopóki nie pokaże, że posiada coś więcej niż długiego kutasa, żadnego seksu. Nic. Celibat, psia mać. Ale o tym nie wiedzieli nasi cisi obserwatorzy, którzy z zacięciem oczekiwali momentu, gdy Aomine wydrze się na czerwonowłosego, że ma w dupie tego rodzaju kary.

- Oi, Sei - zaczął cicho granatowowłosy.

- Słucham cię, Daiki.

- Nie możesz wymyślić czegoś innego? - zerknął na niego błagalnym wzrokiem - Przecież nie ma chuja we wsi, żebym z tobą wygrał w te prawie szachy!

- Ależ mój drogi, ja wiem, że ze mną nie wygrasz - stwierdził Akashi, uśmiechając się złośliwie - Po prostu muszę nauczyć cię dyscypliny.

Od kiedy Aomine zwraca się do Akashiego po imieniu? Ta myśl przebiegła przez umysły obserwujących.

- To weź chociaż jakąś łatwiejszą grę - marudził Aomine.

- Dla ciebie nawet chińczyk byłby za trudny.

- Hę?! Coś ty powiedział?!

- Oh, Daiki, gdybyś myślał głową, a nie Daikim juniorem, byłoby ci o wiele łatwiej.

- Taa? Gdybyś się porządnie ubrał i nie świecił tą swoją szyją, na której a propo masz malinkę, byłoby mi zdecydowanie łatwiej.

Z nieodgadnionym błyskiem w oku Akashi opuścił nogę na dół, po czym płynnie wstał i stanął tuż obok Aomine. Chwilę później z wdziękiem usiadł mu na kolanach i zaczął go głaskać po twarzy.

- Mon ami, to tylko objaw tego, że myślisz kutasem, nie rozumem - wymruczał tuż przy jego uchu.

- Od dwóch tygodni męczysz mnie celibatem i oczekujesz, że zignoruję tę twoją apetyczną...

Seijuurou przerwał mu, kładąc mu palec na ustach. Aomine prychnął, niezadowolony.

- To tylko dwa tygodnie, Daiki - stwierdził czerwonowłosy, leniwie owijając sobie granatowe kosmyki dookoła palców.

- Chyba mi nie powiesz, że ciebie to w ogóle nie rusza - warknął ciemnoskóry, usiłując przybrać złą minę mimo dość przyjemnej pieszczoty gładzenia po policzku.

- W przeciwieństwie do ciebie nie jestem niewyżytą seksualnie bestią - z uśmiechem rzucił Akashi.

- Taa? To przepraszam. Powiesz mi w takim razie, co wbija mi się w podbrzusze? - w ciemnych oczach Aomine błyszczało pożądanie.
- Powiedzmy, iż udzielił mi się nastrój - wymruczał Seijuurou, składając na ustach swojego partnera krótki, słodki pocałunek.

- Aaaapsiiiiiik!!!

Wszyscy aż podskoczyli. Aomine i Akashi zaskoczeni spojrzeli w stronę drzwi, zza których dobiegały odgłosy bicia kogoś po głowie.

- Kto tam jest? - krzyknął czerwonowłosy, pospiesznie schodząc z kolan Aomine.

Kiedy bardziej rozsunął drzwi, jego oczy ujrzały czerwieniącego się Midorimę, który stał tyłem do niego i jak mantrę powtarzał ,,Ja nic nie widziałem'', Murasakibarę, który podduszał sinego już Kise, oraz Kuroko, który siedział z telefonem w ręku i wszystko nagrywał.

- Przepraszamy, Akashi-kun, że wam przerwaliśmy, jednak Kise-kun postanowił kichnąć - stwierdził Kuroko beznamiętnym tonem.

- Kise-chin już więcej nie kichnie. Obiecuję, Aka-chin - przeciągłym głosem rzucił Murasakibara.

Czerwonowłosy powstrzymał wybuch śmiechu, jednak kąciki jego ust wyraźnie uniosły się ku górze. Zerknął na Tetsuyę, który nawet teraz kontynuował nagrywanie.

- Tetsuya, nagrałeś również to, co robiliśmy w środku? - zapytał z dziwnym błyskiem w oku.

- Wszystko, odkąd tu przyszliśmy.

- Prześlij mi to.

- Haa?! - zdziwiony głos Aomine dobiegł Akashiego - Na cholerę ci nagranie-

- Powiedzmy, iż gwarantuję sobie bezgraniczne posłuszeństwo - z uśmiechem pełnym samozadowolenia Akashi odebrał plik wideo od błękitnookiego – A teraz, czy moglibyście nas zostawić?

- Tak jest, Akashi-kun. Chodźcie, musimy iść na trening.

- Eeeh? To mam puścić Kise-chinaa?

- Nie musisz, Murasakibara-kun.

Choć pełni ciekawości, niechętnie opuścili okolice sali 203, a każdy kto przez następne dwie godziny znajdował się w jej pobliżu, odchodził z wypiekami na twarzy.

- Daiki, będę się bardzo śmiał, jeśli znów się rozchorujesz.

- Zamknij się.